‘Twinkel en de Wemelwolk’ is een boekje dat door mij geschreven moest worden. Om het onuitlegbare uit te leggen. Namens mijn man Ronald wil ik vertellen wat er gebeurd is. Dat hij er niks aan kon doen. Dat hij een ongeluk heeft gehad. In zijn hoofd.

Ronald is door plotselinge zelfdoding overleden. Er is iets in zijn hoofd geknapt, een kortsluiting, waardoor hij zichzelf niet meer was. Een ‘buiten-jezelf-doding’ noem ik het. Hij wou niet dood. Hij wou leven. In ‘Twinkel en de Wemelwolk’ heb ik geprobeerd uit te leggen wat er is gebeurd. In kindertaal. Voor onze dochters Maxime en Linde. En voor ieder die er wat aan heeft.

Toen ik het boekje eindelijk, na maanden, jaren, in concept af had, wou ik het liefst dat iemand de teksten illustreerde die ik goed kende. Iemand die dichtbij me stond. Ik heb nagedacht, gezocht en uiteindelijk de beste illustrator gevonden die ik maar kon vinden. Ze is onze oudste dochter Maxime.

Zoals Martine Delfos (biopsycholoog, schrijfster van therapeutische kinderboeken) haar tekeningen beschrijft: ‘ze kan tekenen als een volwassene, maar met de tederheid en het emotierijke van een kind’. Ontzettend trots ben ik natuurlijk. Haar tekeningen maken het verhaal sprekend en begrijpelijk.

Miranda van der Vegt